Verliefd.

Verliefd kan heel oud zijn,

bij elkaar zo’n 130 jaar.

Gister zag ik opa met oma,

hij streelde door haar haar.

Zij lachte naar hem, en hij,

hij plukte bloem na bloem

in eigen tuin voor eigen vrouw.

En oma gaf opa toen een zoen.

Niet zo’n laf kort kusje

maar een filmkus op z’n mond,

zo een die wel uren duurt.

Ik stond genageld aan de grond.

Waren dat echt mijn opa en oma?

Ik vond het heel erg raar,

dat verliefd zo oud kon zijn,

bij elkaar zo’n 130 jaar.

~Aad Meinderts~

Onderwerp gedicht.

Onderwerp: genegenheid (familie).

Thema van alle gedichten is genegenheid.

Hoofdgedachte van het gedicht: de liefde tussen oma en opa.

Het is een gedicht dat rijmt.

Rijmschema: Hyperbool.

Vorm van het gedicht: 4 coupletten van elk 4 regels.

Beeldspraak: metafoor.

Het is een eind rijm. Bijvoorbeeld jaar-haar, bloem-zoen, mond-grond en raar-jaar.

Mijn gevoel bij dit gedicht: ik wordt er blij van en moet erbij denken aan mijn eigen opa en oma, die ook al heel lang bij elkaar zijn.

Het gedicht spreekt me aan omdat het over familie gaat. En je familie is het belangrijkste in je leven.

Alle gedichten komen van deze site:

http://demooistegedichten.wordpress.com/category/andre-sollie/

Met mama op de bedrand

Met mama op de bedrand

wordt de kamer lekker warm.

Ik mag nog even liggen

in de holte van haar arm.

Ze leest me een verhaaltje

over dromen uit een land

waar alle mensen wonen

in een nachtblauw ledikant.

Het einde – moet ik zeggen,

heb ik nog nooit gehoord.

Maar zacht – dat weet ik zeker,

is vast het laatste woord.

~Bart Moeyaert~

Vaders

Knuffelen gaat niet zo goed.

Ze roepen hé joh, je weet het hè,

en lezen de krant.

Over de rand kijken ze mee

hoe je je huiswerk doet

of niet.

Je staat versteld van

wat ze weten over de wereld.

Meer dan van jou bijvoorbeeld.

Vaders zijn zo. Ze laten niets merken

tot er iets is.

Dan leer je ze kennen als moeders.

~Johanna Kruit~

Bed

Mama stuurt me ‘s avonds op

in mijn dekbed-envelop.

Nachtpost, zegt ze,

daarna legt ze

zachte lippen op mijn mond:

dat zijn de zegels,

de regels om te zorgen

dat ik ‘s morgens

teruggezonden word.

Dan gaap ik

en dan lacht ze:

Welterusten liefje.

Dan slaap ik

en dan zucht ze:

Welterusten briefje.

~Edward van de Vendel              ~